وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ

و او چه زیبا آفرید انسان را: لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ؛ و چقدر تکریم کرد او را: وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ؛ و چه خوب مهیا کرد نیازهایش را: لَمْ تَرَوْا أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَكُمْ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَأَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَبَاطِنَةً …

ماهیت انسانی شالوده‌ای است برای هویت او و انتزاع این دو مقوله عملاً ناممکن است. لذا منهای نژاد، روان، فلسفه و فرهنگ “اعم از تاریخ، زبان، آئین و ارزش‌ها” ماهیتی موسوم به انسان را نمی‌توان بازشناخت. با گذر از ماهیت انسانِ منفرد، اجتماعی زیستن مهم‌ترین ویژگی اوست. اجتماع انسانی ترکیبی است از فراوان هویت‌های مستقل که در بستر زمین و زمان خالق تمدن‌ها و فرهنگ‌هایند.
هویت ابزار مرزبندی با دیگری و مبتنی بر باور به حقانیت و گاه برتری بر اوست و لذا تلاش در راه اعتلای خودی‌ها و تفوق بر دیگری، امری ناشناخته و غریب نیست؛ لیکن اگر عوارض این مرزبندی‌ها در چنبره وحی و عقل قرار نگیرد، می‌تواند مرگبار و خانمانسوز باشد.
ما “مجموعه مدرسە دارالعلوم صلاح‌الدین ایوبی پیرانشهر” مفتخریم که علیرغم داشتن هویت و موضع مشخص، باورمند به همزیستی و رواداری هستیم. خدای را شاکر و مفتخریم که انسان و مسلمانیم، کورد زبانیم، مسلک اشعریت را انتخاب نموده و مدافع شریعت و طریقت در قالب مذهب شافعی و طریقت نقشبندی هستیم. برای خدمت به ملت و امت خویش، هر آنچه داریم در طبق اخلاص نهاده و انسان بودن را بالاترین ارزش و مسلمانی را بزرگترین افتخار خویش می‌دانیم. انسان بودن‌مان، ما را بر سر سفره الهی با همه ملت‌ها و پیروان هر آئین و مکتبی و مسلمان بودن‌مان ما را با هر فرقه و مذهبی جمع می‌کند؛ و لذا آرزومند هدایت، آرامش و رفاه برای عموم آحاد بشریت و تمام ملل و امم هستیم.
تلاش ما برای دستیابی به آرامش، صداقت، مهربانی، و رفتار نیک با دیگران است، تا امور عملی و اسلامی و ایمانی با سلامت و امنیّت همانند سرور مرسلین و رهبرمان و یاران و تابعین پیش برود. و سرمشق ما آیەی ۱۲۵ سوره ی نحل است که می فرماید: ادْعُ إِلِى سَبِیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَهِ وَالْمَوْعِظَهِ الْحَسَنَهِ وَجَادِلْهُم بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِیلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِینَ ـ فرد را به خیر و صلاح دعوت کرده و جز به نیکی با وی تعامل نمی کنیم، تارهای قلبش را برای فهم زبان فطرت و پرستش پروردگار جهانیان می نوازیم ، تا آزادانه و در نهایت احترام و عزّت زندگی کند. ادعای عصمت نکردەایم و آن را از کسی انتظار نداریم.
تا باد چنین بادا…