رمضان
ڕۆژوو؛ سەمفۆنیای ڕوحی باوەڕدار
بێگومان جوانترین دیمەن کە مرۆڤی باوەردار تووشی دەبێ ئەم دیمەنە ناوازەیە کە بەکڕووزانەوە و لاڵانەوە لە دەرگەی قاپی ڕەحمەتی پەروەرێن گۆڕانی ناوەکی بۆ دروست دەبێ.! لەڕاستیدا دۆخی گرنگی ژیانی حزووریانە لەژێر سێبەری گریانی پڕ لە دەرد و داخ و پارانەوە و نزای بە کوڵی ئیماندار؛ دەبێتە هۆکاری ئاوڕدانەوەیەکی بەتاسەوە لەلایەن پەروەرێنی بێهاوتا، هاوکات لەگەڵ ئەوەشدا چاوەڕوانی هەنگاوەکانی بەندەی خۆی دەبێ تا بەو پەڕی ڕێز و خۆشەویستی بەرەوڕوویی بێت، ئاخۆ مرۆڤی باوەردار چەندە گەورەیە کە خوای گەورە و دڵۆڤان دڵخوازی لێخۆشبوونی بەندەکەیەتی، بەدڵنیاییەوە ئەم هەموو ڕێز و خۆشەویستییە واتای شەرەف و شکۆی مرۆڤە لای خوای گەورە.!
حکمت‌ها و منافع حج
همه می‌دانند که تشریع شرایع و احکام برای تحقیق مصالح دنیا و آخرت بندگان خداست و قرآن کریم در بحث حج، به وجود منافع و مصالح عباد اشاره می‌کند: (لِّيَشْهَدُوا مَنَافِعَ لَهُمْ وَيَذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ فِي أَيَّامٍ مَّعْلُومَاتٍ عَلَىٰ مَا رَزَقَهُم مِّن بَهِيمَةِ الْأَنْعَامِ فَكُلُوا مِنْهَا وَأَطْعِمُوا الْبَائِسَ الْفَقِيرَ) حج– ۲۸ ترجمه: ﺗﺎ منافع خویش را با چشم خود ببینند ودر ایام معینی (روز عید قربان و دو یا سه روز بعد از آن به هنگام ذبح قربانی) نام خدا را بر چهار پایانی ببرند که خدا نصیب ايشان کرده است. پس خودتان از گوشت آنها بخورید و به بینوایان مستمند نیز بخورانید.»
گەورەیی ڕۆژی عەرەفە
ڕۆژی عەرەفە نۆیەمین ڕۆژی مانگی (ذي الحجة)یە، بە گەورەترین و پیرۆزترین ڕۆژ دادەنرێت لای موسڵمانان، ئەم ڕۆژە چەندین فەزڵ و تایبەتمەندی لەخۆ دەگرێت، و چەندین فەرموودەی لە بارەوە هاتووە
نیگایەکی مەعنەوی و تامەزرۆیانە بۆ حەج
یه‌كێك له گرنگترین كۆڵه‌كه و پایه‌كانى ئایینى پیرۆزى ئیسلام، بریتییه له (حه‌ج)كردن و زیاره‌ت و ته‌وافى (به‌یتى عه‌تیق)و ماڵى خواو ڕووگه‌ى یه‌كتاپه‌رستان، ئه‌مه‌ش وایكردووه كه وه‌رزى حه‌ج، یه‌كێك بێت له خۆشه‌ویستترینى كاته‌كان له‌لاى خواى میهره‌بان، چونكه به‌نده‌كانى به دڵ به‌ره‌و لاى ئه‌و كه‌وتوونه‌ته ڕێ، ماڵ و منداڵ و سه‌روه‌ت و سامانیان به‌جێ هێشتووه، به‌ڵكو سه‌روه‌ت و پاره‌یان خه‌رج كردووه تا به‌و شوێنه پیرۆزه بگه‌ن و به‌ڵێنى به‌نده‌یى‌و ملكه‌چى بۆ خواى تاكه په‌رستراو دووپات بكه‌نه‌وه، له‌وێ به‌نده زۆرترین كڕنوش و سوجده‌ى ملكه‌چى و به‌ندایه‌تى بۆ خوا ده‌بات، له‌وێ زۆر به كوڵ و به دڵ له خوا ده‌پاڕێته‌وه و داواى یارمه‌تى و به‌هاناوه هاتن له خواى تاكه فریادڕه‌س ده‌كات، له‌وێ ئاماده‌یى و حزوورى (قه‌لبى)و ناسكبوونه‌وه‌ى ڕۆح له زۆربه‌ى په‌رستشه‌كاندا بوونى هه‌یه.
ئەزموونەکانی ڕەمەزانی
لە “ابن مسعود“ (رحمەاللە) دەگێڕنەوە کە، پێغەمبەر (د.خ) فەرمووی: «من قرأ حرفًا من کتاب الله فله به حسنة، والحسنة بعشر أمثال‌ها، لا أقول الم حرف، ولکن: ألف حرف، ولام حرف، ومیم حرف». (ترمذی: حسن صحیح غریب) هەر کەسێک پیتێک لە کتێبی خوای گەورە بخوێنێتەوە بۆی بە چاکەیەک هەژمار دەکرێ و هەر چاکەیەک بە دە بەرامبەر پاداشتی دەدرێتەوە. ناڵێم«الم» پیتێکە بەڵکوو (ألف) یەک پیت و (ل) یەک پیت و (میم) یەک پیتە.
رمضان؛ ایستگاهی برای نواختن تارهای دل!
پر واضح است کە امروزه بشریت در عصر پیشرفت‌های تکنولوژیکی و علمی، ارزش‌های مادی، امیال و تضعیف ارزش‌های معنوی و دینی، در وهلەی اول خستگی اذهان و وجدان را بیش از هر زمان دیگری به سقوط و تباهی کشانده است، بەگونەای کە: احساس پوچی و بی وجاهتی کردە و در جهان و زیستگاه مخنّق خویش غرق غفلت گشتە است؛ بە این معنا کە آدمی بە ابزار و آلتی تبدیل شدە کە فراغ ندارد و برای استیلاء یافتن بر آرمان و امیال زندگانی دنیا، تمام ارزش های والا را تضییع کرده است.